तुला भेटण्याआधी...

असा कधी गुदमरलो नव्हतो तुला भेटण्याआधी
मुळात मी डळमळलो नव्हतो तुला भेटण्याआधी

काय करावे कसे करावे सारे ठरवत होतो
तसेच होईल वाटत होते तुला भेटण्याआधी

रमतागमता जीवन जगलो उधळत क्षणाक्षणाला
स्वप्नांमध्ये रंगत होती तुला भेटण्याआधी

मोजमाप मी नव्हते केले माझ्या अस्तित्वाचे
पारड्यात मी पडलो नव्हतो तुला भेटण्याआधी

घनतम सरले दिशा उजळल्या दृष्टी आली नेत्रीं
खरे काय ते दिसले नव्हते तुला भेटण्याआधी

भेटलास तू स्वच्छ हवेतच बरेच झाले देवा
गाभाऱ्याची भितीच होती तुला भेटण्याआधी

सिद्धोबा

मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो.
थोडं आत वळल्यावर -
भर दुपारी अचानक
एक हिरवाकंच पाचू सामोरा येतो.
मूळ खोड नसणाऱ्या
पारंब्यांच्या वडाखाली
मोरांचा एक थवा
केकारवत फिरतो इकडेतिकडे.
तहानलेल्या डोंगराच्या पायथ्याशी
एक नितळ झरा आहे, थंडगार!
वेळू आणि आमराई
वगैरेही-

निळंशार आकाश, स्वच्छ मन,
निवलेले डोळे, अक्षय शांती-
तोच सिद्धोबा!

पण थोडं आत वळावं लागतं -
स्वतःच्या.
कारण मुख्य रस्त्यावर तो कधीच नसतो -
तिथे रहदारी असते फक्त.
.

वळवळ केवळ

कोण ऐकतो, कोण समजतो? फुकाच अवघी तळमळ केवळ
झोप रात्रिची उडून जाते, होते पोटी जळजळ केवळ

मनास वाटे व्हावी क्रांती, राहु नये ही चळवळ केवळ
टीव्ही आणिक फेसबुकावर हाय उठवते खळबळ केवळ


रस्त्यावरचे रक्त पाहुनि अता न येते कधीच भोवळ
जाताजाता चुकचुक थोडी, थोडी उरते मळमळ केवळ


सामसुमीच्या खुणा सांगती क्षितिजावरती उठेल वादळ
गळत्या पानांमधून कांही उगाच होते सळसळ केवळ


ऊंचऊंच लाव्हा उसळावा स्वस्थ पसरला फुटून कातळ
आत्मतुष्टिचा झरा वाहतो थंडपणाने खळखळ केवळ


टरारणार्‍या स्नायुंमधुनी बसेल हिसका तुटेल साखळ
सांड बडवले जुवे खेचती, थुंकी गळते घळघळ केवळ


'जन्मलोच तर जगून जाऊ' - कापुरुषांची धडपड निर्बळ
गटारातल्या गांडवळांची अशीच असते वळवळ केवळ

***

कणसूर

का जिवाला आज त्याच्या लागली हुरहूर आहे?
कोण अज्ञातातुनी* निर्यातले काहूर आहे?

लोक सारे दूर जाती - तो जरा दिसला कुठे की !
हे खरे का? की अताशा तोच त्याच्या दूर आहे?

दिसत आहे तो असा शुद्धीतला माणूस का रे?
बिघडले का आज कांही? - और त्याचा नूर आहे

गीत जे तो गात आहे बेसुरे आहे खरे ते
(शुद्ध नाही लागला - शुद्धीतला कणसूर आहे)

पैज लावा - कीर्त त्याची फारशी टिकणार नाही
तेवणारी ज्योत ना तो धधकता कापूर आहे

---------------------------------------------

*'ज्ञ' हे अक्षर जोडाक्षर म्हणून घेतले आहे.
चु.भू.द्या.घ्या.

माझी कविता

कविता माझी आहे अल्लड
गाल गोबरे डोळे मोठे
कधी हरकते कधी हरपते
कधी रागवे खोटेखोटे

ओठांची कधि चुंबळ करूनि
अश्रापाचा देते पापा
बोल बोबडे तिचे मारती
विश्वदर्शनी विशाल गप्पा

नाचनाचुनी कधी सांगते
आनंदाचा पाय थकेना
कधी उशाशी तिच्या सांडते
उसासणारी उष्ण वेदना

उगाच बसते कधी मुक्याने
दूर लाऊनि शून्यदिठी
जरा खुलवता मला घालते
मऊ ढगासम सांद्र मिठी

माझी मुलगी कविता माझी
वणव्यामधला प्राणविसावा
अव्यक्ताची खूण गोमटी
उध्वस्तातिल अभंग ठेवा

घोडा आणि ओझे

दूर कुठेशी धूळ उडवतो घोडा माळावरती
टापांखाली स्वप्न उद्याचे, नाकपुड्या फुरफुरती

नवीन जीवन, नवीन मानव, सृष्टीही नवनवती
नवीन आतुन मनही - सारे नवीन अवतीभवती

सोमरसाचे करून प्राशन चढे कुणाला मस्ती
देवेंद्राचे सूक्त गाऊनी वज्रच होई छाती

करित पाठ ऋग्वेदऋचांचा कुणी आहुती देती
मनामनातुन गुंजन करते 'ॐ शांती शांती '

आले कोठुन अंतरिक्ष, जल, - वायु, तेज अन धरती ?
- मग्न चिंतनी कुणी शोधतो विश्वाची उत्पत्ती

ईश एकला आहे त्यांचा, एकच आहे पाती
कुणी जाणतो पूर्णब्रह्म अन कुणी पिकवतो शेती
***

***
जिथे वाहिली सिंधुसरिता अगाध पिकवित मोती
आमच्या पेशींमधली जनुके तिथे पोसली होती

आजमितीला गंजुन गेली रक्तामधली नाती
आता उरली पोथिपुराणे आणिक जातीपाती

जुन्याच जखमा, जुन्याच खपल्या अजूनही चरचरती
जुन्या रुढींची जुवे पेलतो अजून मानेवरती

अम्ही भाजल्या विटा आणखी इथे बांधल्या भिंती
सुंभ जळाला तरी जोजवे पीळ येथली रीती

वाद घालतो "नव्हेच तुमची, ही तर आमची माती
वेगवेगळी आता लिहावी तुमची आमची खाती"

दूर कुठेशी शांत झोपला घोडा माळावरती
इतिहासाचे देउन ओझे आमच्या खांद्यांवरती...

सुरवंटी मन अजून चरते...

सुरवंटी मन अजून चरते
आयुष्याच्या जुनाट पानीं -
थोड्या हिरव्या, बऱ्याच पिवळ्या.
सांगत बसते कानोकानीं
गोष्टी रंजक फुलपंखांच्या -
लांबलचक पण साऱ्या खोट्या!

मन लंगडते पुन्हा फुलवुनी
फुशारकीचा मोरपिसारा -
थोडा रंगित , बराच विटका.
दाबत कंठी घुसमटणारा
रितेपणाचा दिगंत टाहो -
अस्तित्वाचा जिवंत चटका!

अंधारातिल रातकिडा मन
आधाराला गाई गाणे -
थोडे उत्कट, बरेच भेकड.
स्वतःचसाठी हे किरकिरणे
उघडझापही केविलवाणी -
प्रकाशण्याची वेडी धडपड!

अखंडा- (दी अनब्रोकन )

कोणे एके वेळा। विसु झाला खुळा।
करावया गेला। भाषांतर॥

अभंग तुक्याचे । करी विंग्रजीत।
दूध पीतपीत । वाघिणीचे ॥

तुका म्हणे आता। रहावे उगीच।
पहावी बरीच । मजा त्याची॥

इवल्या मुंगीची । होते आता ऍन्ट ।
झाली अंडरपॅन्ट । लंगोटीची ॥

झाला हा नाठाळ। कोण विदुषक?।
"ब्रिंग मी अ स्टिक"। तुका सेज ॥

वारी

सय विठोबाची आली
माया माहेरी चालली
दिंडी आषाढात जाई
सृष्टी पालखीस भोई

झाला कीर्तनात दंग
ढग वाजवी मृदंग
ठेका भजनाचा धरी
येती पावसाच्या सरी

गेला देहभाव सारा
नाचे रिंगणात वारा
विठूनामाचा गजर
गात वाहती निर्झर

खांदी पताका भगवी
सूर्य दिशांना जागवी
भक्तीरसात न्हाऊन
मग पालवते ऊन

नभी उधळे अबीर
मन मायेचे अधीर
दिंडी चाले भराभरा
झाली घाई चराचरा

दिंडी पंढरी गाठते
माया ब्रह्मास भेटते
होते पंढरीची वारी
भेटे द्वैत उराउरी

भिंतीवरची रांग : मुंग्यांची

यंत्रवत भावना : 'म'कार,'न'कार
अनुभवग्रस्त शब्द : टुकार, भिकार
ओळी ; मुंगीचे पाय : एकेक अक्षर
जोडून-खोडून : कविता(?) : वरवर !

शब्दशून्य, अक्षर, बेबंद जाणीव
विश्व! : आयुष्य? : कीटक जीव
बाकी वजा ; फक्त अधिक कीव
कडवट जीभ : चरबट रीवरीव !